czasem tak jest, że człowieka jakby nie ma - rozsypuje się na tysiąc kawałków i ma wrażenie, że już nigdy nie złoży się w jedną, w miarę spójną całość, nie idealną raczej ale choć trochę podobną do siebie z przed ... ma się pewność, że już nigdy nie będzie inaczej ... ale wtedy zawsze zjawiają się ludzie - sami się zjawiają - jak Wy tutaj, albo są odszukiwani jakimś psim węchem, naiwnością, wiarą w innych ... wystarczy wtedy słowo, gest, chwila rozmowy i wszystko powoli znowu zaczyna się układać w całość ... nieidealną, pokręconą nieco, ale własną, tą znajomą ...
i te drobiazgi, które cieszą zawsze ... jakiś początek, pełne oczekiwania i zdziwienia zieleniące się coś ... tak piękne i wzruszające ... nie mogłam się oprzeć, żeby Wam tego nie pokazać ... taka nadzieja na przetrwanie ...
***
***
***
***
